آیین‌نامه تبصره (۱) ماده (۷) قانون کار موضوع: «تعیین حداکثر مدت موقت برای کارهایی که طبیعت آنها جنبه غیرمستمر دارد» (تصویب‌نامه شماره ۱۵۲۶۰۶/ت ۵۵۵۹۷هـ مورخ ۱۳۹۸/۱۱/۲۹ هیئت وزیران)
وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی
هیئت وزیران در جلسه ۱۳۹۸/۱۱/۲۰ به پیشنهاد شماره ۷۹۲۶۳ مورخ ۱۳۹۷/۴/۲۷ وزارت تعاون،
کار و رفاه اجتماعی و به استناد تبصره (۱) ماده (۷) قانون کار -مصوب ۱۳۶۹- تصویب کرد:
۱- کارهایی که طبیعت آنها جنبه غیرمستمر دارد، عبارتند از:
الف- تمامی کارها در کارگاه‌هایی که برای انجام مأموریتی خاص ایجاد شده و مأموریت آنها در تاریخ معینی به اتمام می‌رسد، نظیر کارگاه‌‌های سدسازی، راهسازی و ساخت کارخانه.
ب- تمامی کارگاه در کارگاه‌هایی که فعالیت آنها مقید به زمان خاصی نیست و در طول زمان تداوم دارند ولی جزو فعالیت‌ها و وظایف اصلی کارگاه نیستند، نظیر ساخت سوله، ساختمان یا خط تولید جدید.
۲- حداکثر مدت برای کارهایی که طبیعت آنها جنبه غیرمستمر دارد، چهار سال است.
تبصره ۱- حداکثر مدت موقت شامل سقف زمانی مجموع قراردادهای مدت موقت است که برای انجام کارهای موضوع بند (۱) این تصویب‌نامه می‌توان با یک کارگر یا تعدادی از کارگران منعقد کرد.
تبصره ۲- مدت توقف موقتی کارگاه، از سقف زمانی موضوع این ماده معاف است.
3- در کارهایی که قبل از ابلاغ این تصویب‌نامه وجود داشته‌اند، حداکثر مدت موقت از تاریخ ابلاغ این تصویب‌نامه محاسبه خواهد شد.
۴- کارفرمایان مجازند پس از اتمام پروژه یا فعالیت مذکور در بندهای (الف) و (ب) بند (۱) این تصویب‌نامه، حتی پس از مدت چهار سال مذکور در بندهای (۲) و (۳)، با کارگر یا کارگران آن پروژه یا فعالیت اتمام‌یافته، تسویه حساب کنند.
۵- کارگران/ افرادی که در قالب قراردادهای مدت موقت، در کارهای جاری مستمر فعالیت می‌کنند، مشمول مفاد این آیین‌نامه نخواهند بود.
